In juni is John Beijer 2 jaar op de Sleutelbloem (met korte onderbreking) en hij vertelt ons iets over zijn leven en hoe hij de toekomst ziet.
Hallo, ik ben John,
Een man van 55 jaar. Ik heb altijd in Doorn gewoond in een eigen huis met een relatie.
Daarna ben ik door omstandigheden in de Hoop terecht gekomen (opvanghuis) om te werken aan mijn alcoholverslaving. Vanuit de Hoop ben ik naar Woerden (fase-huis) verhuisd met een bankpas, laptop en 2 tassen kleren.
Gelijk de volgende dag ging ik al naar de Sleutelbloem en heb ik een rondleiding van Zwanelien gehad. Ik dacht toen: ‘Wat moet ik hier?’ Dat was in 2018.
Ik kwam steeds vaker op de Sleutelbloem en ontdekte dat ik werken met hout erg leuk vind. In het begin maakte ik vooral vogelhuisjes. Ik maakte zoveel vogelhuisjes dat ik er een verbod op kreeg. De hele tuin bij Kwintes kwam vol te staan. Eigenlijk ben ik een metaalman en heb een opleiding voor horlogemaker gedaan, maar nu ga ik voor ‘hout’. Ik maak speelgoed: raceauto`s, opleggers, tractor met combine, vliegtuig, graafmachine. Het is ook de bedoeling dat ik ze t.z.t. ga verkopen op de website van de Sleutelbloem.
Na een moeilijke periode, waarin een relatie van mij overleed en ik daardoor een grote terugval had, ben ik verhuisd naar de Hobbemastraat en heb ik me aangemeld bij de Breijder in Gouda voor Detox en gesprekken. Ik wil iets van mijn leven nog maken en net zo oud worden als mijn vader. Hij is 73 geworden. Nu heb ik ontdekt dat het leven ook fijn kan zijn zonder alcohol. In Woerden, in ‘het Centrum’, eet ik vaak en ik kom er ook voor mijn sociale contacten.
Eigen huisje?
Evalien vroeg mij eens: ‘Wil jij ooit nog zelfstandig gaan wonen? Wat is je droom?’ Daar heb ik een tijd over nagedacht, ook of dat wel tot mijn mogelijkheden zou behoren en ik kwam tot de conclusie dat ik dat wel heel graag zou willen. Toen kwam de oude graansilo in Woerden voor mij in beeld en ben ik foto`s gaan maken, plattegrond bekeken, ik zou ook mijn sociale contacten kunnen behouden…. Het werd steeds duidelijker en concreter en toen is dat doorgegaan. 1 April heb ik de sleutel gekregen. Er was van alles te regelen en ook daar ben ik doorheen gekomen, hoewel het me moeite koste om mijn hoofd ‘koel’ te houden
Dit huis, waar ik nu in mag wonen, mijn eigen stekkie, is voor mij een stok achter de deur om gezond te blijven. Dit is mijn laatste en mooiste kans, denk ik. Eerst heb ik natuurlijk een koffiezet apparaat gekocht, dat is het belangrijkste! Straks ga ik laminaat leggen met collega’s van de Sleutelbloem, ik zie dat helemaal zitten. Lampen kopen, rails ophangen, gordijnen uitzoeken, zo leuk om daar mee bezig te zijn in mijn hoofd!
Wat echt nieuw voor mij is:
Een eigen brievenbus, een eigen toilet en eigen privacy: geen commentaar op wat ik doe, bezoek ontvangen op mijn eigen manier waar niemand meeluistert…dat lijkt me zalig.
Toekomst:
Ik zie mijn toekomst rooskleurig. Ik kan het niet goed omschrijven, maar ik denk dat mijn leven bestuurd wordt door Hogerhand. Ik ga, naast de Sleutelbloem, een traject volgen met lotgenoten. Herstelgroep heet dat. En heerlijk wonen in mijn huis.