Voor dit interview reis ik af naar een caravanpark midden in de weilanden.
Bij een gezellig knusse caravan staat Ellen (22 jaar) op mij te wachten
Ik word begroet door 3 kippen, 14 konijnen, 2 honden en vergeet zeker Gijs de geit niet.
Gijs is door Ellen met de fles opgevoed en gedraagt zich als een hondje. Hij wordt ook samen met de honden uitgelaten.
Dit plaatje typeert eigenlijk gelijk al wie Ellen is: spontaan, gezellig, gastvrij en een groot hart voor dieren. Binnen ruikt het heerlijk, want ja, als het naar `hond` gaat stinken vind ik dat echt heel vies.
Ellen vertelt:
Als we eenmaal zitten met een glas drinken en een lekkere koek, starten we met het interview.
Ellen vertelt dat ze is opgegroeid in Montfoort.
“Al in groep drie kwamen ze erachter dat ik dyslexie had. Dit zorgde echt voor een hoop gedoe: ik werd elke keer de klas uitgeroepen, moest op allerlei manieren leren lezen, zelfs met het boek op de kop, want misschien zou dat helpen. Ook mijn oma wilde mij graag leren lezen, wat natuurlijk lief bedoeld was, maar goed. Ik merkte wel dat ik dacht: “waarom ben ik niet net als de andere kinderen? Waarom mag ik niet gewoon de hele les in de klas blijven?”
Ik had het idee dat ik echt niks kon en ben denk ik vanaf die tijd opzoek gegaan naar een stukje waardering. Op mijn 12e kreeg ik mijn eerste vriendje en al snel volgden er meer en meer. Vanaf mijn 14e zou je wel kunnen zeggen dat ik een dubbelleven leefde. Naar school ging ik eigenlijk niet meer, ik was vooral heel druk met het regelen van afspraken met allerlei mannen en jongens. Ik denk dat ik die tijd echt in een waas heb geleefd.
Tot er op een zekere dag een omkeer kwam, mijn ouders waren erachter gekomen en hadden de hulp van een dominee ingeschakeld. Eigenlijk was dat het eerste moment waarop ik alles heb verteld.
Ik was eerst vreselijk kwaad op mijn ouders en eigenlijk op iedereen.
Die dag ben ik naar een kennis gegaan. Zij heeft mij letterlijk door elkaar geschud en voor de spiegel gezet en gezegd: ‘kijk naar jezelf, is dit wie je wil zijn?’
Ik kreeg 2 opties van de dominee: of ik zou afgezet worden op Utrecht Centraal of hij zou me naar de Sleutelbloem brengen. Zo ben ik op de Sleutelbloem terechtgekomen.
Ik heb daar een half jaar in het rode huis gewoond, maar al snel had ik er genoeg van. Ik werd opstandig, ik had niks met al die regels. Ik heb toen een tijdje bij verschillende mannen gewoond. Maar ook daar kwam een moment dat het niet langer ging, het waren geen veilige plekken.
Ik kijk haar een tijdje aan en vraag: ‘Ellen, hoe moet ik dit nou in een interview zetten?
’Tja’, zegt ze, mensen komen niet naar de Sleutelbloem omdat ze een snottebel in hun neus hebben.
Zo heeft de een een drugsverslaving en voor mij was het dan op het gebied van seks. Ik ga er niet omheen draaien, het is wat het is en dit heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. En wie ik ben, daar ben ik trots op. Door mijn open manier van praten is het voor mij te dragen, anders zou ik echt zwaar depressief worden denk ik. Ik heb een intensieve training bij de Viersprong achter de rug en nu, op de Sleutelbloem ben ik aan het leren wat nu eigenlijk mijn normen en waarden en mijn grenzen zijn en wat mijn wil is. En dat is dat op de Sleutelbloem iedereen met een rugzakje daar mag zijn, met zijn of haar verhaal en dat vind ik mooi.
Ik heb een kapperscursus gevolgd op de Sleutelbloem en ben daarvoor geslaagd, nu knip ik in mijn vrije tijd en ook op de Sleutelbloem word ik vaak gevraagd om mensen te knippen, dat geeft mij voldoening.
Verder heb ik me op de Sleutelbloem helemaal gestort op de dieren. Zo is hier nu een papegaai, twee parkieten, een geit en een hond. Deze heb ik bijna allemaal gratis gekregen. Weet je wat echt leuk is? Die papegaai is verliefd op mij, grappig hè.
Ik heb net de Alpha cursus op de Sleutelbloem afgerond. Dat was heel leerzaam en ik geloof ook echt dat God bestaat, ik heb hierin ook een bewuste keuze gemaakt. Maar ik geloof niet dat het volgens allemaal wetten en regels moet hoor. Het sleutelwoord van de Sleutelbloem is: “LIEFDE” en daar ga ik heel goed op!”
Nu woon ik hier, met begeleiding van de Sleutelbloem, dat is ook heel bijzonder gegaan. Het is voor ’t eerst in mijn leven dat ik een plekje heb, helemaal voor mij alleen met mijn beestjes, waar ik trots op ben!
Voorzichtig ben ik met toekomstplannen bezig om als ervaringsdeskundige aan het werk te gaan om mensen te helpen die dingen, zoals ik meegemaakt hebben.
Wat zou je mensen willen meegeven in dit interview?
Ik wil de mensen meegeven dat als er iets is, je er niet mee rond moet blijven lopen en gewoon aan de bel moet trekken.
